Συμμετοχή τάξεων: Υποχρεωτικό διευρυμένο ωράριο Α΄ και Β΄ τάξεις από 1 ώρα

Προαιρετική απογευματινή ζώνη (ολοήμερο): 1^ο τμήμα (Α΄, Β, Γ΄τάξη): 1 ώρα, 2^ο τμήμα: (Δ, Ε΄, ΣΤ΄τάξη): 1 ώρα, 3^ο τμήμα (Δ΄, Ε΄, ΣΤ΄τάξεις): 1 ώρα, Πολιτιστικοί όμιλοι: 1 ώρα.

Με γνώμονα πως το μάθημα της θεατρικής αγωγής πρέπει να λειτουργεί ως φορέας ιδεών και μέσο κοινωνικής επίγνωσης και ένταξης, σε ένα σχολείο με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό την πολυπολιτισμικότητα, όπως το 35^ο ολοήμερο δημοτικό εργαστήκαμε έχοντας ως αφετηρία μεν το θεατρικό παιχνίδι, αλλά προχωρώντας στη συνέχεια ανάλογα με τις ανάγκες των παιδιών.

Στην Α΄ τάξη μας απασχόλησε ιδιαίτερα το ζήτημα της κοινωνικής ένταξης των μικρών μαθητών/τριών, γι? αυτό και ασχοληθήκαμε ιδιαίτερα με το να κάνουμε ?παιχνίδι? και να δραματοποιούμε καθημερινές ή μη δραστηριότητες. Ξεκινήσαμε με γενικούς όρους, όπως για παράδειγμα η ?ευγένεια?. Τα παιδιά μας, άλλοτε ομαδικά κι άλλοτε μπαίνοντας στη σειρά, έφτιαχναν μικρές αυτοσχέδιες σκηνές για να υπάρξουν ?ευγενικά?. Στη συνέχεια, συνδυάσαμε το γενικό χαρακτηριστικό με μία κατάσταση, όπως π.χ. «μια επίσκεψη στο μουσείο», με αποτέλεσμα οι μικροί μαθητές/τριες πέρα από το να χρησιμοποιήσουν στο έπακρο τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους, ώστε να δημιουργήσουν στη σχολική αίθουσα το χώρο του μουσείου (οι ίδιοι/ιες υποδύονταν αγάλματα, κοινό, ξεναγό, φύλακες μουσείου, ταμίες και άλλαζαν ρόλους συνεχώς για να τα δοκιμάσουν όλα), να έχουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν τις ιδιαίτερες συνθήκες που υπάρχουν σ? ένα μουσείο, την ησυχία που επιβάλλεται, την πειθαρχία και την υπομονή στις ουρές, την ευγένεια κ.λπ. Το ίδιο ακριβώς συνέβη όταν «ταξιδέψαμε με αεροπλάνο ή πλοίο», όταν «επισκεφτήκαμε ένα εστιατόριο ή ένα πολυκατάστημα», όταν «πήγαμε σε μια συναυλία ή να παρακολουθήσουμε αγωνίσματα στίβου». Τα παιδιά σε όλες τις ιστορίες ανέλαβαν όλους τους ρόλους, αλλάζοντάς τους συνεχώς αναμεταξύ τους, λειτούργησαν αυτοσχεδιαστικά, χρησιμοποιώντας ό,τι έβρισκαν πρόχειρο, ή και τίποτα ?μόνο με τη φαντασία τους.

Το ικανοποιητικό για το μάθημα, ήταν πως σε κάθε περίπτωση και τηρούσαν τους κανόνες, δηλαδή τη σύμβαση της κάθε ιστορίας, και ήταν ιδιαίτερα ευρηματικά, αλλά κυρίως ήταν ενθουσιώδη και ζητούσαν συχνά επανάληψη των ιστοριών που τις εμπλούτιζαν συνεχώς με νέα στοιχεία.      

Στις υπόλοιπες τάξεις, μετά τα πρώτα μαθήματα γνωριμίας με το θεατρικό παιχνίδι προχωρήσαμε στη δραματοποίηση. Είχαμε δηλώσει από την αρχή την πρόθεσή μας να ασχοληθούμε με τα παραδοσιακά παραμύθια, μιας και τα παραμύθια μπορούν να γίνουν δρόμος προς την αυτογνωσία, ενώ ταυτόχρονα, αποτελούν το σημαντικότερο μέσο που έχει κανείς για να αποδείξει πως η ιστορία είναι πανανθρώπινη και οι διαφορές ανάμεσα στα έθνη όχι απροσπέλαστες. Το παραμύθι αντιμετωπίζεται σήμερα ?όπως αντιμετωπίστηκε και στο παρελθόν- ως εργαλείο για τη διερεύνηση της ανθρώπινης σκέψης και του τρόπου έκφρασης των ανθρώπινων αναγκών, επιθυμιών και αναζητήσεων. Άλλωστε οι μύθοι εξακολουθούν να γεννιούνται/ να αναγεννιούνται και σήμερα και να ακολουθούν τους ρυθμούς και τις μεταβολές της σύγχρονης κοινωνίας.  

Δεν επιλέξαμε γραπτά κείμενα ή θεατρικά έργα, αλλά ελληνικά και ξένα παραδοσιακά παραμύθια ή έθιμα, ενώ ταυτόχρονα ζητήσαμε και από τους/τις μαθητές/τριες να φέρουν από τις οικογένειές τους και να μας διηγηθούν δικές τους ιστορίες.

Η διαδικασία με τα παραμύθια ήταν ιδιαίτερα όμορφη από τα πρώτα της στάδια γιατί έδωσε την ευκαιρία στα παιδιά να ασχοληθούν δημιουργικά και εκτός τάξης, να μαζέψουν ιστορίες και εμπειρίες, αλλά και εντός, να πάρουν τη θέση του/της αφηγητή/τριας (αλλά και του/της οργανωτή/τριας, μιας και όλα τα παραμύθια δεν μπορούσαν να δραματοποιηθούν και τότε έπρεπε να συζητηθούν, να προταθούν αλλαγές ή παραλλαγές από τα ίδια τα παιδιά), τη θέση του/της βοηθού σκηνοθέτη, αφού το καθένα συμμετείχε στη διανομή των ρόλων για το δικό του παραμύθι κ.λπ.

Στη συνέχεια, κάθε δραματοποίηση γινόταν με αυτοσχεδιασμούς, και όχι με τη βοήθεια κειμένου για δύο (2) βασικούς λόγους. Από τη μία για να έχουν οι μικροί/ές μαθητές/τριες μεγαλύτερη ελευθερία, και από την άλλη για να μη νιώσουν την ευθύνη ενός ρόλου που πρέπει να διαβάσουν και να αποστηθίσουν στο σπίτι- το ζητούμενο ήταν όλη η δουλειά να γίνεται στο σχολείο.

Και εδώ τα παιδιά έδειξαν ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς έγινε αρκετή δουλειά με μεγάλη χαρά από τα παιδιά, που έδειξαν να συνεργάζονται όλο και καλύτερα αναμεταξύ τους.

Στο τέλος του διδακτικού έτους, η Α΄ τάξη κατάφερε να παρουσιάσει το «Ο Λύκος και η Πρασινοφυλλίτσα» και το «Γλάρο», η Β΄τάξη το «Τράβα μπρος», η Ε΄τάξη «Η φιλία νικάει το ρατσισμό», «Διάστημα», «Φαντομάδες», «Τσίρκο», «Αδελφές Τατά», η ΣΤ΄τάξη «Παιδικά παιχνίδια», «Ορχήστρα», και οι τάξεις Ε΄και ΣΤ σε συνεργασία «Στοιχειωμένος πύργος», «Πινόκιο». Όλες οι παραστάσεις ήταν αυτοσχεδιαστικές και έγιναν με τη λογική της παρουσίασης του αποτελέσματος του μαθήματος και όχι της «κανονικής παράστασης». Για αυτό και σκηνικά και αντικείμενα ήταν αυτοσχέδια, κατασκευάστηκαν από τους ίδιους/ιες τους/τις μαθητές/τριες, και τα ελάχιστα κοστούμια, που απλώς υποδείκνυαν ένα χαρακτήρα, μπαινοέβγαιναν την ώρα της παράστασης, ώστε να μπαινοβγαίνουν και τα παιδιά στους ρόλους τους μιας και όλα είχαν πολλαπλούς ρόλους.